Koronam kor*

Kanatlı Kedi'nin davetine katılıp bloga bir üfledim.

Bugün 24 Mart 2020. Demirbank iyi günler diler. Dünyayı her anlamda geriden takip ettiğimiz için ben bu yazıyı yayınladığımda Türkiye'de 25 Mart olmuş, challenge resmen başlamış olacak.

Bugün yaşadığım yerde 'shelter-in-place' denen, sokağa çıkma yasağının yumuşak versiyonunun 9uncu, benim bunu uygulayışımın ise 12inci günü.

Bakkala (yani market alışverişine) gideli 8 gün, manava gideli 1 gün oldu. Dolayısıyla raflarda tuvalet kâğıdı var mı, yok mu, güncel bilgiye sahip değilim. Fakat manavda sebze meyve boldu. Kapıya bir adam dikmişlerdi. İçeriye çok insan girmesin diye kontrol ediyordu. Kasanın önünde de arada 2 metre mesafe bıraktırıyorlardı. (Ama sırada bekleyenler buna riayet etmiyordu, o ayrı.)

Dışarda maskeliler, maskesizler, eldivenliler, eldivensizler, hem maskeli hem eldivenliler var. Trafik inim inim inletirdi, şimdi yollar boş. Günün değişen saatlerinde yürüyüşe çıkanlar oluyor. Parklarda tek tük çocuklarını oynatanlar var. İşyerleri, okullar, lokantalar, kurslar vs. her yer kapalı. Lokantalar siparişleri ancak eve teslim edebiliyor.

Her gün yürüyüşe çıkıyorum. Bahar her şeye rağmen çıldırtıcı güzellikte kendini gösteriyor. Zaten evden çalıştığım için düzenim değişmedi. Nitekim biz Zoom'u cool olmadan önce kullanıyorduk. Tabii gündüz evde bulunan ahalinin sayısı birden artınca işim sekteye uğruyor, ama idare ediyorum.

Son bir hafta on günde olan güzel şeyler: Kimse bir yere yetişmek zorunda olmadığı için sabahın köründe kalkmak zorunda değilim. Koyu yeşil sebze tüketimi arttı. Okuduğum binikiyüzküsür sayfalık romanı bitirdim.

Pek de güzel olmayan şeyler: Günde altı yedi saat yalnız kalırken 24 saat dip dibelik. Yemeğe  dışarıya çıkalım diyememek.



*Başlık, yıllar önce Aşkım Nur Yengim* ile Harun Kolçak'ın birlikte yaptıkları düete atıftır. Yani birarada olabilmek ne mümkün, bir arada kalabilmek imkânsız... sonradan kor.