26.1.21

"It is wonderful how much news there is when people write every other day;  if they wait for a month there is nothing that seems worth telling."
                                                                            Penny Plain, O.Douglas


O. Douglas amca (ya da Anna hanım diyelim) böyle demiş ama her şeyi yazınca da olmuyor. 

Ben blogu çektiğim cici fotoğraflarla beziyorum ama neye yarar?

Beş gün önce buranın polisi, bir adamın karakola gelip cinayet işlediğini itiraf edip teslim olduğunu, adamı hemen tutuklayıp eve polis yollandığını ve maalesef adamın eşiyle 6. sınıf öğrencisi kızının cansız vücutlarını bulduklarını açıkladı. 

Cinayet, kamuoyuna açıklanmasından bir gün önce, oturduğumuz yerin iki sokak altındaki bir evde işlenmiş. Katil yazılım mühendisi, karısı okulda davranış terapisti, kızı da ortaokula yeni başlamış bir çocuk. Aile, buranin sakinlerinin çoğu gibi göçmen. Polis açıklamada annenin adını yazıp kızın adını gizledi. Tabii yazmama gerek yok, çıkan haberlerde de küçük kızın adı yer almadı. 

Toplumu yaralayan felaketlerde okuldan velilere destek verici ve yönlendirici mahiyette mektuplar gönderiliyor. Daha önce kongre binasında baskın olduğunda da olayın ertesi günü okuldan konuyu çocuklarla nasıl konuşmak gerektiğini açıklayan, demokrasi ve değerlere vurgu yapan bir eposta, ihtiyaç halinde başvurulabilecek kaynakların listesiyle birlikte yollanmıştı. 

Bu tip haberler öğrencilerin arasında saatte 300 km hızla yayılıyor. Dolayısıyla okul yönetimi aileleri hazırlamak için çabuk davranmak zorunda. Polisin okulla irtibata geçmesinden cinayeti kamuoyuna bildirmesine kadar geçen kısa sürede, okul müdürü kayıp haberini veren ve psikolojik desteğe ihtiyacı olan velilere, öğrencilere ve çalışanlara okulun destek sağlayacağını bildiren bir eposta gönderdi.

Ertesi gün okuldan müdürün imzasıyla bir eposta daha geldi. Kaybettiğimiz öğrenciyi anmak isteyenlerin sokağa bakan pencerede bir mum yakabileceklerini, yanına bir oyunca ayı ve kızcağıza yazılmış bir not koyabilecekleri yazıyordu. Çocukların üzüntülerini farklı şekillerde yaşayıp farklı davranışlarla gösterebileceklerini, konuşmak isteyenler için okuldaki rehberlerin hazır olduğunu tekrar tekrar belirtildi. 

Salgın boyunca zaten dehşet boyutlarda olan ev içi şiddetin iyice arttığı (ABD, Türkiye) hepimizin malûmu. Zavallı kadın, zavallı kızı. Bir aile yok oldu.

6 yorum:

  1. Amerika'da binbir çeşit insan olunca bin bir çeşitte olay oluyor. ama bu tür aile
    içi şiddete bizde yabancı değiliz. her gün bir olay var mutlaka. duyunca
    bu tür olayları aklınız almıyor. bizde olmayan sonrasında etrafa yapılan bu tür
    tedavi edici yöntemler..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Burada beklenmeyen bir ölüm olduğunda sevilen kişinin öldüğü yere çiçek ve not bırakmak, gece toplanıp mum yakıp anmak normalde yapılan şeyler. Televizyonda hep meşhur insanlar için yapıldığını görüyoruz, ama sadece onlara mahsus değil. Buranın yas tutma şekli. Bizdeki yas tutuş farklı tabii. Farklı kültür kodları var, dolayısıyla farklı kalıplar içinde hareket ediliyor.

      Sil
  2. Çok üzücü şeyler yaşanıyor.dünya bir yerde acıya doyacak mı merak ediyorum.Allah herkese akıl fikir ruh sağlığı versin çok acı...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hareketlerinin sebep olacağı acıyı umursamayanlar olduğu sürece böyle devam eder.

      Sil
  3. bu durumda okulun yaptığı davranış gerçekten mantıklı.Bir keresinde okulunda intihar olan bir çoçuğun olayı anlatışı ve üzerindeki etkileri görmüştüm aile bu durumun çocuğu etkileyeceğini düşünmemiş bile. çocuk duymamış anlamıştır demişler. açıkca saklamak gizlemek anne babalrın kendilerince buldukları bir koruma yöntemi. en akılca yöntem sorunla başbaşa kaldıklarında destek olmak.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet, bizde konuşulmazsa geçer gider inancı çok güçlü. Büyütmekten korkuyoruz, çekiniyoruz.

      Sil